Diesel- en dennengeur

Als het om muziek gaat, biedt ons oor de beste garantie voor een betrouwbare herinnering, als het om bijzondere t.v.-momenten in sport of actualiteit gaat, biedt ons oog het beste houvast voor een goede herinnering, maar voor alle andere betekenisvolle waarnemingen geldt onze neus als bakermat voor betrouwbare herinneringen, hoe lang geleden deze waarnemingen ook zijn gedaan. De babyshampoo van je eerste kind, de houttonen van een mooie Ribera del Duero, het versgemaaide gras in een voetbalstadion, de ozon na een fikse onweersbui. En omdat jullie net gegeten hebben, heb ik dan alleen nog maar over aangename geuren. Herken je dat, dat je iets ruikt en in een fractie van een seconde soms jaren terug in de tijd gaat en exact weet wanneer en vooral waar je die geur eerder hebt opgesnoven? Zo’n pelgrimage als wij maken - en op 45 km na inmiddels hebben volbracht  - is eigenlijk niets anders dan het opbouwen van een soort geurendatabank, waaruit we de komende jaren nog vaak zullen putten en daarmee onze herinnering aan deze ‘once in lifetime experience’ levend zullen houden. De weeïge geur versgemaaid tarwe zal ons helpen herinneren aan de  vele honderden kilometers die wij door de graanschuren  van Europa hebben gefietst, vooral in Noord-Frankrijk, maar ook in Baskenland  en Galicië, als we de indringende geur van dennen en pijnbomen inhaleren, gaan onze gedachten ongetwijfeld terug naar de ellenlange, rechte, slecht geplaveide wegen door de Vandee in Zuid-Frankrijk en de weelderige bossen in Noordwest-Spanje. Zonnebloemen hebben kennelijk niet zo’n herkenbare geur en voor lavendel akkers zaten we kennelijk in de  verkeerde hoek  van Frankrijk. Maar niet alle geuren die onze herinnering dragen waren even aangenaam. En dan heb ik het niet eens over ons fietskleding, waarvan Anton ons opdroeg die ook eens uit te spoelen met  een sopje. En ook niet over onze fietsschoenen, waarop het verbod rustte om die na gedane fietsarbeid in ons  campertje te zetten. Elk dorp waar we doorheen scheurden bleek zijn eigen geur te verspreiden. Je kon ruiken of de  vuilnisdienst goed functioneert, of de    boeren leven van akkerbouw of veeteelt, of het lokale restaurant het frituurvet regelmatig vervangt, en ga zo maar door. Maar ik denk vooral aan die vriendelijk Franse en Spaanse automobilisten die op de vele, vele hellingen die wij hebben beklommen rustig te tijd namen om het goede moment uit te kiezen om ons in te halen en op het moment suprême hun veelal oude diesels de sporen gaven en daarmee geheel onbedoeld ons - althans in elk geval mij - de laatste adem ontnamen en ik niet anders dan bijna dood de top wist te bereiken en Anton mij met  een schouderklopje en een glaasje limonade moest zien te reanimeren. Tijdens de vele prachtige afdalingen -  met snelheden van tegen de 60 per uur - bedacht ik mij dat het maar goed is dat er geen geurentelevisie bestaat. We zouden gek worden van de herinneringen die bij ons zouden worden opgeroepen. Morgen mogen we de geur inhaleren van Santiago. We zullen te laat zijn om de zondagsmis bij te wonen, dus zullen we het schouwspel van het rondslingerende wierookvat, bedoeld om de stank van de pelgrims te verdrijven, moeten missen. En dat zijn er nogal wat. Want naarmate we dichterbij komen, neemt hun dichtheid progressief toe,  vreemd genoeg - of  niet? - veel jonge vrouwen. Volgens mijn broer Erik houden we het morgen niet droog, en daar bedoelt hij niet het weer mee. We zullen zien: was het nu gewoon een uit de hand gelopen fietstochtje, of was het toch  meer dan dat? In elk geval hebben we zo veel stempels verzameld dat een oorkonde ons niet kan ontgaan. En nu maar hopen dat die op geparfumeerd papier staat. Morgen weer  verder. 

.