Het venijn zit in de staart
6 juli 2019 - Château-Renault, Frankrijk
Hoewel de kop van deze blog het ergste doet vermoeden, gelukkig, niets is minder waar. Maar voordat jullie als lezer van onze blogs direct naar het laatste stuk scrollen, onze mooie belevenissen en tocht zijn de moeite waard. Na een goede nachtrust en heerlijk ontbijt in Chartre bestegen we onze “stalen rossen” en reden de stad uit, keurig beleid door onze steun en toeverlaat Garmin, richting Chateau Renault, een kleine 35 kilometer voor Tours. Een korte stop in Bonneval, ivm een uitvaart konden we de kerk niet bezoeken, maar wel een stempel in ons caminopaspoort bij de buren die vol bewondering waren over onze tocht. Daarna op naar de koffiestop, verzorgd door Jacq! Wat heerlijk om op zo’n manier te pelgrimeren. Meanderend door het afwisselende landschap, dorpen, steden, graanvelden en bossen genieten we volop van onze mooie tocht. En wat fantastisch hoe het autoverkeer zich aanpast aan de fietsers. Keurig voorrang verlenen, met de ruime bocht om ons heen. Hier kunnen we in de lage landen nog heel veel van leren. Allemaal krijgen we een beetje te maken met het bekende beeld van het “ phpd” syndroom, maar verder dan pijnlijke billen en een enkele ingetapete knie van mij valt het allemaal wel mee. In Chateaudun toch even van de fietsen af ivm de lokale zomerfeesten, het hele dorp ondergedompeld in middeleeuwers sferen. Gewoon een mooie en relaxte dag. Helaas werden wij net zoals Dirkje en Ate onlangs toch verrast door het ophouden van de route, domweg omdat de brug over het spoor was gesloopt en niet bleek vervangen. Het spoor oversteken terplekke was niet mogelijk. Een aardige boer die de weg kon wijzen ontbrak zodat ons niets anders restte dan het hele stuk terugfietsen en een ander pad te kiezen. Een kleine 10 km om in de brandende zon langs de graanvelden en vervolgens veel tegenwind in het toch wel behoorlijk heuvelachtige terrein. Het venijn dus, en de weg naar Chateau Renault bleek daardoor extra lang en extra zwaar. Gelukkig konden we bij een aardige hoogbejaarde Fransman de bidons vullen met vers en koud water. Die waren wel nodig. Zo blijkt pelgrimeren is ook een tocht vol uitdagingen, en wijze levenslessen w.o voor mij bijv dat een mens tot veel meer in staat is dan hij zich vooraf bedenkt. In Nederland ga je met mijn knie in de huidige staat echt niet fietsen, maar St .Jacq is ons en mij op deze reis welgezind en onze eigen Jacq doet wonderen met tape . Na ruim 145 km kwamen we gelukkig aan in Chateau Renault waar Jacq ons bij de camping opwachtte en we konden genieten van een heerlijke douche en een koud biertje. Morgen ws toch wat minder kilometers. Van de rustdag maken maar een rustige dag. Ook na 915 kilometer blijven we gelukkig volop genieten van onze pelgrimage! Een hartelijke groet namens mijn mede pelgrims, Jaco
Jullie gaan als een speer. Gelukkig vergeten jullie ook niet te genieten. Blijven doen! Morgen ook iets als "rustdag" ?
Petje af voor jullie heren en over jullie reis lezen is erg leuk en levert gelukkig geen zadelpijn op.