Another day at the office?

Dat vraagteken vormt natuurlijk de kern van deze blog. Want vandaag zijn we beginnen aan onze derde week op weg naar Santiago. Opstaan, ontbijten, bidons bijvullen, banden op spanning brengen, route doornemen, ravitailleringsplekken bepalen, zoals elke dag al 14 dagen achtereen. Het begint al aardig op werken te lijken. Maar toch: geen ochtendkrant, geen hond om uit te laten, niet hoeven na te denken wat we vandaag eens zullen gaan doen, alleen proberen die venijnige Spaanse hellingen te bedwingen, stempeltjes te verzamelen, niet de weg kwijt te raken - gelukt vandaag! - en uit te zien naar de koffie en broodjes van Anton, meestal uitgeserveerd op een verlaten dorpspleintje bij een eeuwenoud kerkje. Een paar dagen geleden werd ons de vraag gesteld hoe wij omgaan met medepelgrims. Het spontane antwoord van Theo was - vrij vertaald: ‘uitstekend, vlak voordat wij komen aandenderen, springen ze opzij’. Maar dat is niet helemaal waar, want evenals gisteren hebben wij ons ontfermd over een medepelgrim, Olivier, een Franse wandelaar met een pijnlijke voet. We gaven hem als echte barmhartige Samaritanen koffie, appelgebak, en Jaco’s Voltaren. Vandaag reden we, onder een strakblauwe hemel en met een lekker briesje in de rug van Belorado naar Burgos, niet meer dan een halve etappe - zoals Marten dat kwalificeert - van ruim 70 km. Maar hoe kort ook, hij was prachtig: licht glooiend met af en toe een hellinkje van een procent of 12 - waar we onze handen niet meer voor omdraaien - geweldige vergezichten en bijna serene rust om ons heen, Het enige verkeer betrof meestal een grijs campertje dat ons zo nu en dan inhaalde en de juiste weg wees. En voor de fietsers onder onze volgers: kilometers lang met een klein beetje bijtrappen de 40 halen is best kicken. Die korte etappe gaf ons niet alleen voldoende tijd om het slot van de etappe van de Tour te zien - zij het grotendeels met de ogen dicht - maar ook om Burgos in te gaan. Ik was er eerder geweest, met mijn geliefde, maar de kathedraal is en blijft een bijzondere bezienswaardigheid. Wat een rijkdommen  - ten koste van de arme bevolking? - zijn daar in de loop van de eeuwen bij elkaar gebracht! Mooi was het om te zien dat Burgos zich bekommert om het noodlot dat Parijs heeft getroffen. Van mijn broer Erik had ik begrepen dat je in Burgos cordero lechal (zuiglam) moet eten. Dat hebben we dan ook maar gedaan. Op een terras aan de esplanades van Burgos, kijkend naar de vele honderden jonge en vooral oude Burgosianen die, gewoon op een eenvoudige maandagavond, langs flaneerden en als ze een vage bekende tegenkwamen elkaar meteen enthousiast in de armen vielen. Dat zie je toch alleen in Spanje, dat na deze bijzondere reis nog meer mijn tweede vaderland is geworden. Ik schrijf deze blog in de lobby van ons hotel, onder het ‘genot’ van een altijd actieve televisie, op vijf meter afstand van mijn vier vrienden, die zitten te klaverjassen. Wie wint weet ik niet, maar dat maakt helemaal niets uit. Het is goed zoals het is. Morgen een etappe van den kleine 90 kilometer. Als alles goed gaat zijn we maandag in Santiago. In totaal bijna 8000 fietskilometers met slechts een lekke band. Goed materiaal, stuurmanskunst of gewoon geluk? Het zal het laatste wel zijn, want zo voelt het wel. Voor degenen die al de hele avond op een nieuwe editie zitten te wachten: wekteruptum. Ten slotte nog een vraag aan mijn broer Hans: was het deze keer lichtvoetig genoeg? Morgen weer verder.