Praktische perikelen

Het zou volstrekt misplaatst zijn als ik zou voortborduren op de existentiële vragen die Theo gisteren heeft gesteld en beantwoord. Al is het maar omdat zo’n tocht vooral veel praktische aspecten kent. Over onze Garmin hebben we het niet meer; sint Jacobus kan er inmiddels mee lezen en schrijven. Ook onze ravitailleringsplekken vinden we inmiddels probleemloos. Maar wat te denken van vragen als ‘hoe lang duurt die helling eigenlijk nog, hoe hard durf ik hier naar beneden, wat als er nu net nu de schaduw van een boom een put in weg zit, hoe laveer ik het gemakkelijkst om die eindeloze hoeveelheid putdeksels heen, zou er nu nooit eens een vervaarlijk blaffende hond aan de verkeerde kant van het hek lopen, hoe lang kan ik het innemen van een paracetamolletje tegen pijn in de kont uitstellen, hebben we genoeg koud bier in de camper om onze aankomst te vieren, zijn we op tijd op onze plek om het slot van de touretappe te zien’, en ga zo maar door. Je ziet, voor echte wereldproblemen hebben we niet veel tijd. En over etappes gesproken: het was een mooie vandaag. Gestart in Nanteuil-en-vallee, ook zo’n dorp waar de tijd al 100 jaar stilstaat, zoals we er al honderden hebben doorkruist, een kleine 140 km verder uitgekomen in Le Pizou, in de Dordogne, in een prachtige B&B, alleen omgeven door groen en ruisende bomen. Onderweg genoten van eindeloos veel hellingen, maar vooral van een afwisselend landschap met vergezichten en uitgestrekte bossen. Morgen wisseldag: onze onvermoeibare muze Jacobina wordt afgelost door de schijnheilige Antonius. Het zal een flinke kluif voor hem worden om in haar voetsporen te treden. Maar toch hebben we er wel vertrouwen in. Want even alle gekheid op een stokje: want het toont toch echte vriendschap als je bereid bent een groot deel van je vakantie in een campertje achter een stel fietsers op leeftijd  aan de rijden. Het wordt donker buiten, net zo donker als in een oud kerkje waar ik vandaag weer kaars het opgestoken. Morgen weer verder.